Ik denk dat ik met het radiovirus ben geboren. Ik noem het een virus omdat het eigenlijk geen hobby meer is. Ik heb altijd een grote voorliefde gehad voor het knutselen met elektronica. Ik sloopte vroeger al thuis de radio’s uit elkaar alleen wist ik toen nog niet hoe ik ze ook weer in elkaar moest zetten.

In mijn geboorteplaats Amsterdam zat ik avonden op 3 meter te luisteren naar al die amateurs en de verhalen over occilators, buffers, eindtrappen en modulatoren. Daar droomde ik ook van. Radiogolven maken. Na veel lezen en experimenteren lukte het mij dan ook om een loslopende occilator op 3 meter te maken en met mijn portable radio achter op mijn fiets kon ik zien tot hoever dat signaal kwam. (Niet ver dus 😉 In die tijd kon je eigenlijk niet veel aan anderen vragen omdat er een zweem van geheimzinnigheid omheen hing en de reguliere gelicentieerde zendamateur was meestal te arrogant om kennis met een dergelijke onbenul te delen. Dus maar weer…….lezen. Ik denk dat ik destijds alle boeken die Radio Rotor in Amsterdam verkocht heb gelezen.
Leuk om er achter te komen wat die gekleurde ringetjes op die weerstanden nou eigenlijk betekende.

Na veel experimenteren en fietstochten naar Radio Rotor, Vos, Muco en de Elektronicawinkel om alle verbrande en opgeblazen onderdelen weer te vervangen stand hij er…. mijn eerste zelfgebouwde zender…. ik heb hem nooit weggedaan. 3,5 watt in een open dipool aan het plafond in mijn kamertje op 4 hoog bij mijn ouders thuis in Osdorp.
Eindelijk lag de wereld van de zendamateurs voor mij open en kon ik verbindingen door de hele stad maken.

      

Later heb ik in Amsterdam oost een paar jongens leren kennen waar ik heel veel van heb geleerd. Al snel vormde we een vriendenclubje en zijn toen samen voor het examen opgegaan en geslaagd. Ik vind nog steeds dat dit het mooiste papiertje is dat ik ooit heb gehaald. Ik weet nog heel goed hoe blij ik was toen de uitslag binnen kwam met de mededeling “Geslaagd”.

Nu woon ik alweer bijna 25 jaar in Breukelen. ik kwam daar na een paar jaar niet actief te zijn geweest in aanraking met een zooitje ongeregeld die zich “De Biggen”noemde. Nadat ik door deze Biggen aan alle kanten enigszins argwanend was besnuffeld kwam de meute tot het besluit deze rare Amsterdammer maar eens op hun radioweekend op de ijsbaan uit te nodigen. Al snel kwam de klik met elkaar en werd ik met warmte in hun midden opgenomen. En na zoveel jaren kan ik met een gerust hart zeggen dat dit superkerels uit een stuk zijn waar ik me helemaal thuis voel.

Inmiddels doe ik al jaren (met vallen en opstaan) mee aan de ATV contesten vanaf mijn locatie als “De Groep PE1EZU). We doen het niet verkeerd en elke keer proberen we weer wat te verbeteren. Maar goed uiteindelijk gaat het ook om het plezier dat we eraan beleven. En het is altijd meer dan leuk om met deze mannen iets te ondernemen. We struinen nog steeds de landelijke radiomarkten samen af en hebben een hoop lol. En voorlopig staat er nog genoeg op de plank om af te knutselen.

73 Wim PE1EZU